Kolejnym eksponatem ze zbiorów w Muzeum Kolei Wąskotorowej w Sochaczewie, którego renowację zakończono jeszcze w 2019 r. jest lokomotywa parowa CK 3, która po odnowieniu ponownie cieszy oko zwiedzających skansen naszej placówki.

Parowóz CK 3 na tor o szerokości 750 mm zbudowano w 1924 r. w niemieckich zakładach Henschel & Sohn w Kassel jako jeden z dwóch bliźniaczych pojazdów zamówionych przez cukrownię „Kruszwica” za pośrednictwem warszawskiej Spółki Techniczno-Budowlanej Wolski, Wiśniewski Inżynierowie. Czteroosiowy tendrzak (numer fabryczny 20314), któremu w cukrowni nadano początkowo numer boczny 11, był dużo silniejszy od maszyn dotychczas eksploatowanych, stąd szybko stał się głównym zakładowym środkiem trakcyjnym. Stosunkowo niewielkiemu zasięgowi pracy parowozu, gdyż zapas węgla i wody w jego skrzyniach bocznych i zbiorniku dolnym wynosił odpowiednio 0,5 tony i 2 metry sześcienne, zaradzono, budując w warsztatach przy cukrowni dwuosiowy tender doczepny (tzw. typu „Kruszwica”), który mógł pomieścić 1,5 tony węgla i 2,5 metra sześciennego wody. W okresie powojennym lokomotywa, już z nowym numerem bocznym 3, została poddana gruntownej przebudowie. W 1980 r. podczas naprawy głównej w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Nowym Sączu w miejsce oryginalnego zamontowano wyprodukowany w 1957 r. kocioł od polskiego parowozu Las, a ponieważ ten był za krótki, dopasowano dłuższą dymnicę. Zmieniono ponadto armaturę na typowo polską. Wycofany z eksploatacji, został w 1988 r. przekazany do celów muzealnych.

Tomasz Karolak